2 Maanden en 2 Dagen verder…

2020 Werd Heel Snel “Het Jaar Van De Veranderingen”

In het laatste bericht was ik uitgebreid aan het vertellen over hoe ik een paar periodes van Intermittend Vasten ging introduceren om vervolgens de boel op Keto over te gaan zetten.
Die langere vastenperiodes zijn zonder noemenswaardige uitdagingen gelukt; het overschakelen op Keto wat minder.
Gelukkig is het leven een “ongoing process” dus we blijven gewoon alert en aan veranderingen werken.

Zoals een aantal van jullie misschien wel wisten, zat ik in de Ondernemingsraad van de Taxi poot bij ons bedrijf; en in de 2e helft van januari vloog opeens alles in een stroomversnelling…
Via een salaris dat niet op tijd betaald werd, een surseance van betaling en vervolgens een faillissement kwam er een einde aan TCR zoals we het kenden.
In zo’n periode is werken in een Ondernemingsraad niet echt tof, naast de shitload aan uren die je normaal al maakte, kwamen er nog bergen en bergen met uren bij om alles en iedereen te adviseren, helpen en zaken te organiseren…
Laten we zeggen dat die periode en de nasleep ervan bij mij de boel “over de rand” gewerkt hebben… een hart dat heel zwaar protesteerde, een bloeddruk die door het dak ging… en een hoofd dat afbrandde.

Verandering Komt Altijd Met Pijn

Nadat de boel allemaal afgerond was, was bij mij het kaarsje volledig op. Bezoek aan de dokter leverde medicatie op waar ik 2 weken niet mee geadviseerd werd om (professioneel) achter het stuur te kruipen, en een paar afspraken bij de cardioloog. De laatste daarvan ga ik aankomende maandag wat uitslagen van aanhoren.

Het bedrijf startte door, en iedereen uit onze groep kreeg een aanbod van een 0-uren contract voor 3 maanden. Ziektewet binnen onze tak is 70%, maar dàt percentage van 0 blijft gewoon 0, dus het aanbod is ingetrokken tot de boel aan de beterende hand is.
Doodzonde dat mensen 4,5 jaar 33+ uur gewerkt hebben, de nodige rechten hebben opgebouwd, en nu 3 maanden op een 0-uren contract kunnen gaan rijden.
Aan de andere kant, met opeens tijd aan mijn kant, is het elastiekje opeens geknapt en kan ik op mn gemakkie kijken hoe ik mezelf weer ga herpakken.

Gelukkig had ik nog een weekend staan waar we met de honden aan de slag gaan; en aankomende woensdag het eerste blok van de opleiding waar ik zo hard voor gespaard (en ingezameld) heb, dus ik blijf bezig.

Een zeer confronterend weekend… hier werd dus heel erg duidelijk dat mijn lijntje héél ver voorbij gespannen was… veel verder dan ik zelf voor mogelijk had gehouden.
En dan ben je blij dat een hond een ontzettend vergevingsgezind wezen is…

Na terugkeer van dat weekend een paar dagen actief bezig geweest in de uitlaatservice, en daar gemerkt dat de conditie inderdaad niet echt is om over naar huis te schrijven… hopelijk aanstaande maandag meer informatie over hoe het met m’n motor gesteld is. Gelukkig ook gemerkt dat ik in de algemene omgang met andere honden helemaal niks mankeer, dat elke uitdaging gewoon zit tussen m’n eigen hond en mezelf (tja… spiegeltje spiegeltje aan de wand…. 😉)

Hoe Nu Verder?

Dat is een vraag die ik mezelf elke dag stel… ik mis m’n collega’s, ik mis m’n regelmaat… maar ik miste ook al 4,5 jaar m’n eigen leven…
Het verstandigste lijkt me om even pas op de plaats te maken en te kijken wat zich aandient voor de toekomst.
Als ik wil kan ik direct terug… maar de grote vraag ligt in de eerste 3 woorden van die zin. Ik denk dat als ik terug ga, ik dat ga doen op oproepbasis op vaste dagen, want hetgeen mij persoonlijk al 3 jaar de das om doet zijn de onregelmatige roosters door de weken heen. Ik kan dat gewoon niet meer.

Maar zoals altijd… waar een deur dicht gaat, gaat een andere deur open… dus de komende tijd even goed de tijd voor mezelf nemen, de boel weer op de rit krijgen geestelijk en lichamelijk en dan vol goede moed eens gaan kijken welke deuren er open staan.

Zo… je bent weer op de hoogte van het een en ander…

Happy Weekend ❤