Het is alweer een flink tijdje geleden dat ik iets geschreven heb, ja.. er waren 2 artikelen, maar die heb ik weer verwijderd vandaag.. Ik heb ze nog eens teruggelezen en zag dat ik nogal op mn “verdedigings-stoeltje” zat over het een en ander…
Morgen ga ik voor de derde keer dit jaar een begin maken met mijn Keto / IF vasten manier van leven, en dit keer hoop ik toch echt oprecht dat ik niet weer een keer voor de verleidingen van koolhydraten door mn knieën ga 😉
Wat kan een mens toch eigenlijk raar in elkaar zitten he… 7 januari, de eerste keer, van 0-100 binnen 5 seconden… Waarom ik ooit het idee had dat vol te kunnen houden, snap ik nog steeds niet… ik heb zelfs nog nooit in een auto gezeten die dat voor elkaar kreeg 😉
Ondanks dat alles met een noodklap tot stilstand kwam, kan ik toch zeggen dat ik e-norm veel geleerd heb in die periode…
Veel over het ketogeen dieet; veel over hoe je lichaam werkt -daar wist ik natuurlijk al behoorlijk veel van, maar t is altijd prettig als je eigen lijf dat weer bevestigt-; veel over het mentale aspect ervan… maar het meeste nog over het Jeanette-aspect ervan.
Eind maart.. poging 2… wederom vol gas… wederom na een week of 4 met een noodklap tegen een muur… ondertussen wel prachtig 8 kilo verloren, en ik voelde me waanzinnig goed… ècht waanzinnig goed… maar weer ging er iets verschrikkelijk mis.
Je vraagt je wellicht af “wat ging er dan eigenlijk mis?”… Tja.. in mijn persoonlijke geval was dat mijn relatie met mezelf… hoe denk ik over mezelf, hoeveel geloof ik in mezelf, hoeveel gun ik het mezelf, hoeveel vertrouw ik mezelf, hoeveel hou ik van mezelf… en er zijn ongetwijfeld nog wel 100 andere dingen op te noemen.
Weet je… die kilo’s… ja ze zijn belangrijk als je graag wil afvallen… maar je eigen mindset is nog zo enorm veel belangrijker… DAT is de èchte grote wedstrijd die je aan gaat.
Druk, stress, geen geld, geen tijd, hoofd op hol, geen focus.. verzin ze maar… Allemaal zijn ze totale bullshit, allemaal komen ze neer op “joh… waarom zou je… je dieet al sinds je 9e, het lukt je nooit, waarom zou het je nù wel lukken… en wie denk je dat je bent om over een half jaar (JA…WANT ZO KORT ZOU HET MAAR GEDUURD HEBBEN ALS IK DOORGEZET HAD… ) een dame te kunnen zijn die normale maten kleren kan kopen, zich niet minderwaardig hoeft te voelen omdat ze nou eenmaal een aantal maten meer heeft, zich niet het buitenbeentje hoeft te voelen omdat ze niet “hetzelfde” is?
Dat die hele gedachtenstroom ook bullshit is, dat weten we allemaal.. zelfs ik.. maar ergens deep down is er zo’n mechanisme dat wel zo blijkt te werken, en het blokkeert me elke keer weer.
Als je LCHF (Low Carb High Fat) oftewel Ketogeen gaat eten, dan voel je je ècht fantastisch… als je er nog wat Intermittend Fasting of Extended Fasting doorheen doet, dan is de sky helemaal de limit… (uitgebreide informatie hierover kan je hier vinden, en als de Engelse taal iets te veel van het goed is kan je hier ook enorm veel vinden.)
Je hebt geen honger, je hebt geen suikerdips, je energie vliegt door het dak, je valt af, je eventuele Diabetes 2 draai je terug of verhelp je zelfs, je kleren gaan in no-time te groot worden… en dan kom je jezelf tegen.
Dit is nou typisch zo’n manier van leven waar het dieet – of veranderde levensstijl- totaal geen enkel probleem is… maar waar de grootste strijd die met jezelf van binnen is. Op een aantal Keto- en Fasting groepen op Facebook waar ik lid van ben is het overduidelijk dat iedereen die wedstrijd met zichzelf de moeilijkste vindt… .het is dus geen dieet maar een flink stuk persoonlijke ontwikkeling.
Ik heb een fantastische “keto-coach”.. die knul doet echt zn best voor me… begint denk ik ondertussen ook een beetje moedeloos te worden van “die ouwe taart die alles zegt en niks doet” ;), maar hij blijft me opvolgen.. hij blijft me contacten.. hìj geeft niet op.
De plaatselijke sportschool wordt ondertussen al 3 maanden door me gesponsord… elke keer weer één of andere kutsmoes om niet te gaan… ben er nog niet uit of ik het ga opzeggen en de boel ga omzetten naar strippenkaarten, of dat ik toch die streep over ga en een vast ritme ga inbouwen…
Sinds 3,5 week begon m’n lijf allerlei tekenen te geven dat er iets is dat niet in de haak is… sinds 1,5 week loop ik daarom ziek thuis… hoeveel tekenen moet je nog krijgen om te doen wat je wìl doen? Hoeveel keren moet je nog tegen jezelf zeggen “ja, maar als ik dit eenmaal heb gedaan.. dan kan ik dat doen”… en ik zal je nog wat ergers vertellen.. juist DIE manier van denken heeft m’n jongste zoon ook, en daar trigger ik enorm op. (Ik weet nu waarom… zoals een hele dierbare vriend van me omschrijft.. .”onder een appelboom liggen geen peren” 😉 )
Langzaam ben ik nu mentaal weer aan het opkrabbelen, en dat uit zich in het nog veel langzamer verdwijnen van de lichamelijke ellende.. en nu op die weg blijven. Blijf trouw aan je zelf .. je uitgestippelde plan kan onderweg bijgesteld en ge-finetuned worden.. maar aan jezelf moet je trouw blijven <3
Voor iemand die perfect andere mensen kan coachen, die perfect bij iedereen ziet waar de schoen wringt en hoe je die schoen weer passend kan maken, is het een absolute openbaring dat er zò enorm veel werk aan zichzelf moest en moet gebeuren. Gelukkig heb ik daar ook een aantal hele lieve, dierbare vrienden voor die me ook op dat pad aan alle kanten ondersteunen.
Waarom schrijf ik dit allemaal op voor de hele wereld om te lezen??
Geen idee.. misschien een stukje verantwoording afleggen.. misschien een stukje duidelijk maken dat bij de beste loodgieter de kraan ook nog wel eens flink wil lekken.. misschien een stok achter m’n eigen deur willen zijn…
Wat het ook moge zijn… morgen 26 mei 2019.. ga ik weer vol goede moed beginnen aan mijn Keto en vasten manier van leven.
