De eerste periode in het leven van Boomer
Op 12 juli 2012 wordt ons vriendje Boomer geboren… zoon van eigenlijk zn halfbroer… zijn vader is ook een zoon van Boomers moeder… Opa is een kleine Mechelaar, mams een Kangal.. paps heeft al het formaat van de Kangal en dat heeft Boomer ook geërfd. Gelukkig zit de Kangal bij hem alleen aan de buitenkant.
Dit frappante mengelmoesje kwam op ons pad via de toenmalige vriend van de buurvrouw 2 huizen verderop; allebei zijn honden waren autosloperij-bewakers, opa was een schat… mams heb ik nooit gekend.
Het nestje – broer en zus- werden door bovengenoemd heerschap na 4 weken bij de buurvrouw gedumpt en hebben helaas hun moeder nooit meer gezien; het leven daar ging ook niet echt over een stabiel rozenpad maar dat heb ik allemaal achteraf pas gehoord van de buuf tussen ons in.
Achteraf hoorde ik dat schoppen, schreeuwen, slaan en al dat soort ellende daar schering en inslag was geweest … zo triest…
Onze eigen hond, Cartouche, een lobbes van een Leonberger, woonde bij mijn ouders zodat mn vader weer regelmatig lekker kon gaan wandelen.. dit ivm een aantal gezondheids-uitdagingen. De jongens misten een huisgenootje, en zo werd huize Saarberg-De Bruin ontvankelijk voor het mannelijke wurmpje van het duo dat bij de buurvrouw zat.
Begin oktober 2012 is hij bij ons komen wonen… een heerlijke druif… een echte doerak. ❤
Wat herinneringen…
Wat een zalig mannetje was het… vrolijk, gek, en zeer ondeugend op een leuke manier… iedereen was zn vriendje, geen hond te eng, overal moest mee gedonderjaagd worden ❤
En toen… toen waren we aangekomen in 2013… en zoals het een echte hond betaamt… voelde hij de ellende al eerder aankomen dan ikzelf….
Hij werd beschermender… ons kleine opgroeiende pupje vond dat hij “de man voor het vrouwtje” moest worden… de twee zoons waren op een leeftijd aangekomen dat 2 x opkomend Testosteron zorgde voor aanvaringen, en moeders die daar weer vol tegenin ging.. en een overgevoelig puppenbeest die redelijk uit de kluiten gewassen begon te raken… een taak waar hij natuurlijk veel en veel te jong voor was.
En ik… ik kan nu achteraf zeggen (maar dat is altijd achteraf pas) .. dat ik niet echt in de gaten had wat er met hem aan het gebeuren was… hij werd onhandelbaarder (nog helemaal niet zo erg als het op een bepaald moment zou gaan worden, maar toch… heel anders dan de goedsullige Leonbergers en Newfoundlanders waar ik zelf ervaring mee had) … ja.. als familie vroeger hadden we een Groenendaeler, en dat was een stevige vechtersbaas… maar zo veel anders dan dit hoog gevoelige opgroeiende pubertje… in mijn ogen werd hij gewoon stierlijk vervelend naar buiten toe.. in huis was t nog steeds een drolletje.
Dit zit ik natuurlijk allemaal 6 jaar na dato te tikken… de laatste paar jaar zie ik eigenlijk pas wat er precies aan de hand was… op het moment zelf totaal niet.
Wat gebeurde er allemaal in die eerste jaren…
Mijn eigen buien werden steeds zwarter… en nòg had ik niks in de gaten… hij wel natuurlijk, dus werd nòg wat beschermender… nu mocht er helemaal niks meer in de buurt komen…. plus dat meneer last, heel erg veel last, van verlatingsangst begon te krijgen…
In het kort omschreven… ik kon niet meer weg, hij kon nergens mee naartoe, de wandelingen werden steeds heftiger en er kon niemand op bezoek komen.
Dit heeft al met al geduurd tot hij een jaar of 3,5 was.
In die tussentijd bleek dat ikzelf richting depressie aan het gaan was (dat had hij dus gevoeld bleek later) … en 3 jaar achter elkaar in mei (2013, 2014 en 2015) plotselinge, vrij serieuze ziekenhuisopnames van mij.
Adviezen gekregen van mensen die toen in mijn kennissenkring zaten en ‘verstand’ van Herders zeiden te hebben… JIJ moet de baas zijn, desnoods afgedwongen… ohhh wat was dat verkeerd… maar ik was wanhopig.
Hij heeft 5 keer op de nominatie gestaan om weg te gaan… en alle 5 keer kon ik het niet over mn hart verkrijgen.. want hij was -en is nog steeds- echt mn maatje… mn vriendje door dik en dun… alleen die gebruiksaanwijzing.. ik kon er niet mee dealen.
Allemaal hulp en toch blijkbaar nog steeds een plaat voor mn hoofd…
In die jaren hebben een behoorlijk aantal gedragsdeskundigen zich over de uitdaging die Boomer heet gebogen… en naar bleek, had de tweede het al die tijd bij het juiste eind gehad.. Liz Wolting van Stichting Animal’s Faith in Maastricht.
Pest was dat ikzelf dat verhaal nog niet doorhad.
Als de nood aan de man was vanwege mijn gezondheid, kon ik ook altijd een beroep doen op Leo van der Feest van Feesthonden; ook die gaf me regelmatig advies waar ik op dat moment blijkbaar nog niet echt klaar voor was… (lang leve een instabiel en overvoerd brein 😉 )
Vanaf de keren dat hij met hem meeliep in de uitlaatservice of opvang, en ik daar foto’s van kreeg, realiseerde ik me dat niet Boomer het probleem was, maar ikzelf. En dat daar de combinatie Boomer-Ik niet veel lekkerder van werd.
Het zaadje ontkiemt, en daarmee ook de frustratie…
Al die tijd had ik wel het gevoel dat er iets mis was… niet met hem, maar met ons… dat was me ook meermalen duidelijk geworden tijdens de gesprekken met een aantal deskundigen…
Ik voelde zijn stress, zijn wanhoop om dingen wel goed te willen doen (zoals hij dacht dat het goed was) en daar toch weer elke keer voor op zn donder te krijgen… hij wilde zo graag… 🙁 .
Ik ben toen op het welbekende internet gaan zoeken naar manieren om mogelijkerwijs met hem te kunnen communiceren… en vond daar de website van Animal Soul Academy.
Alleen mijn eigen beperkende gedachten meenden dat een opleiding daar buiten mijn mogelijkheden lag. Een jaar later, toen ik uiteindelijk weer werk had, ben ik alsnog begonnen met de opleiding Intuïtief Communiceren Met Dieren.
Net voordat ik werk gevonden had, bleek Boomer’s verlatingsangst ook over te zijn… Godzijdank… want als ik 5 minuten weg was, blafte hij 5 minuten… maar was ik zo gek om 5 uur weg te moeten, dan werd de buurt de volle 5 uur op een blaffende en piepende hond getrakteerd 🙁
Ondertussen had ik door enorme drukte elke keer bij Leo van der Feest, een nieuw opvangadres voor Boomer gevonden bij Sandra Streefkerk van uitlaatservice/opvang Streef; en deze dame had en heeft een echte ‘hands-on’ mentaliteit… en natuurlijk ook weer geen enkel probleem met het Boomerbeest 😉
Op een gegeven moment in aanraking gekomen met mensen van HondsBeste en na verloop van tijd bevriend geraakt met hen.
En dan zijn we ongeveer in het hele nabije verleden beland.
2018 tot heden…
Door mijn contact met de eigenaars van Hondsbeste, Hans en Lies Kruft, ben ik in aanraking gekomen met ‘De Roedelmethode‘ van Arjen van Alphen. Ik heb het boek aangeschaft, en heb de razend enthousiaste verhalen en resultaten mogen aanhoren van de dagen dat òf Hans òf Lies naar workshops en/of opleidingen daar geweest waren… en al lezend kwam ik meer en meer tot de conclusie dat dit wel de absoluut meest natuurlijke manier moet zijn om een hond te begeleiden naar stabiliteit in zn leven.
Nog 2 boeken aangeschaft van dezelfde auteur, en tijdens een gesprek aan de eettafel bij HondsBeste besloten dat dit me grandioos zou lijken om te kunnen doen… niet alleen voor mezelf en Boomer… maar ook op een bepaald moment hetzelfde voor mensen kunnen gaan betekenen die met hun hondenbeest in vergelijkbare situaties zitten.
Deze manier van opvoeden/begeleiden en dan ook nog misschien de mogelijkheid te hebben om te communiceren met het betreffende dier, dat is in mijn gevoel het absolute summum van optimaal van dienst te kunnen zijn voor onze hondenvriendjes en hun baasjes.
Hoe verder…
Om met die opleiding aan de gang te kunnen gaan, moest ik een manier vinden om de benodigde fondsen bij elkaar te kunnen krijgen… en ik moet je zeggen dat ik eerlijk gezegd stomverbaasd was over het feit dat ik daar hulp om durfde te vragen aan al mijn Facebook vrienden 😉
Ook hieruit blijkt weer dat mijn pad met meneer Boomer me tot een level van assertiviteit en zelf-ontwikkeling heeft gebracht waar ik vòòr hem geen enkel idee had dat ik dat bezat 😉
En zo zijn er heel veel lessen die ik dankzij deze super-hond heb mogen leren… hij is met recht mijn leermeester op veel meer vlakken dan ik ooit voor mogelijk had gehouden ❤
Wat ook zo’n prachtige eye opener is sinds ik samen woon met deze druif… alle mensen die dankzij hem op mijn pad gekomen zijn, zijn speciaal… de meeste heb ik in mijn hart gesloten en aan allemaal heb ik dierbare herinneringen…
Hoe mooi kan het leven met een gebruiksaanwijzing-hond toch zijn!!
Mocht er nog iemand overwegen om mee te sponsoren… hetgeen altijd in enorme dank ontvangen zal worden… dan kan er ook gedoneerd worden via
NL 88 KNAB 0257 9026 00
t.n.v J.E. Saarberg
o.v.v Leergang 2020