Vrede op Aarde…
De afgelopen paar weken zijn best pittig geweest…
Het is een beetje stil geweest hier, en dat heeft zo z’n redenen gehad, maar hier is ze weer 😃
Na m’n laatste bericht begon het lijf wat op te spelen in de zin van niet meer tot rust kunnen komen; te veel uren werken, een hoofd dat op volle toeren draait en de nodige persoonlijke dingen die nou eenmaal in een mensenleven gebeuren.
Jullie horen me al maanden mekkeren over hoe vervelend ik het zo nu en dan vind allemaal, maar vandaag moet me van het hart dat ik de mooie dingen niet meer zag. Vervelend, dom, maar goed.. het gebeurt.
De afgelopen week is een week vol aangename en dierbare verrassingen geweest… en dan merk je dat je blijkbaar meer gewaardeerd wordt dan je jezelf waardeert 😉
Ballen hoog houden…
Ik begin een patroon te ontdekken (ja, bij mij duurt dat wat langer dan bij de gemiddelde mens vrees ik 😉) en ik kan een parallel trekken met de tijd dat ik getrouwd was…
Toen wilde ik een goede moeder zijn, een goede echtgenote, huisvrouw, vriendin, buurvrouw, hulp op school en ga zo maar door… en alles moest perfect zijn van mezelf. Dat ging natuurlijk voor geen meter, en ook toen kwam ik mezelf keihard tegen… en uiteindelijk werd ik “bevrijd” door een echtscheiding.
Bevrijd tussen aanhalingstekens natuurlijk, want zoiets is nooit leuk. En natuurlijk ga je weer onderuit na een poosje.. en dat gebeurt de laatste jaren ook weer met m’n werk.
Kids de deur uit en yessss… nou kan ik m’n eigen leven vorm gaan geven… il-lu-sie natuurlijk, maar goed… dat was de vrijheid destijds ook toen je kids naar de peuterspeelzaal gingen… die 2,5 uur dat ze daar zaten vloog harder om dan de tijd die het kostte om van het schoolplein af te komen, je boodschappen te doen en weer terug te gaan 🤣
Dus nu… je bedrijf, je werk, de ondernemingsraad, je familie, je vrienden, je opleidingen, je huis, je hond en wacht… er is nog meer… je zelf.. onmogelijke opgave blijkt wel.
Zwart, zwarter, zwartst… of toch niet?
Het werk.. dàt is de grote boosdoener.. .en dat klopt ook wel, gedeeltelijk. De mindset met die baan is de grootste boosdoener. Ja, het ontbreekt me volledig aan tijd door dat werk.. dus inderdaad.. daar moet iets aan veranderen; maar wat je ook direct uit het oog verliest is al het mooie dat op je pad komt..
Ja, de inhoud van m’n werk is ontzettend leuk, het contact met passagiers, de hulp die je ze kan bieden als ze niet uit de omgeving komen en tips vragen; de toeristische gids die je in de zomer speelt als mensen met wandelschoenen aan in je busje zitten (en dat zijn er best veel, er lopen hier heel wat prachtige wandelroutes); het oor dat je soms voor mensen kan zijn, de schouder die je soms mag zijn voor passagiers en/of collega’s… en de interessante podcasts die je ongestoord kan luisteren als je een avonddienst leeg rondrijdt 🤣.
Het regent, het regent… blijken van waardering..
En dan gebeurt het.. opeens vallen de cadeaus uit de lucht lijkt het wel.
- De vele, vele uren die je voor de ondernemingsraad maakt… zo maar zonder strubbelingen uitbetaald;
- Een mooie nieuwe (werk)jas die echt past van een collega die er mee gestopt is;
- Een inzamelings-actie die je gestart bent en waar de donaties onverwacht hoog waren;
- Een workshop die je als blijk van waardering en vriendschap in je schoot geworpen krijgt;
- Een nieuwe mogelijkheid om extra dimensie aan je bedrijf te kunnen geven voor een leuke prijs op de kop kunnen tikken;
- Een win-actie op Facebook ook daadwerkelijk winnen;
- Een prachtig mooie serie cadeaus krijgen van degene waar je die actie bij gewonnen hebt;
- Een jongste zoon die speciaal naar je toe komt tijdens je werk op 1e Kerstdag en je een warme knuffel en cadeautjes geeft;
- Een echt kerstpakket en gebakjes die je van een vaste passagier en haar moeder mag ontvangen;
- Van een ander stel passagiers overheerlijke kerstbonbons en banketbakkerskoekjes krijgen;
- Een fooi van een andere passagier omdat je hem zo’n gezellige rit hebt bezorgd…
En zo kan ik nog wel even door gaan… en dat alles werd overstemd door de zwarte bui.. ik wil hier alleen maar mee zeggen dat je hersens gekke dingen met je kunnen doen.
Ja.. het komend jaar ga ik ook echt het één en ander aan m’n werk uren veranderen, en ja.. ook ga ik m’n bedrijf meer handen en voeten geven.. maar ik ga wel degelijk m’n best doen om de wereld van een wat lichtere kant te gaan bekijken.
Dankbaarheid verandert alles
En ja, ik ben heel erg dankbaar.. dankbaar voor m’n vrienden.. dankbaar voor m’n ouders die me door dik en dun steunen, dankbaar voor al die lieve mensen die ik ondertussen heb mogen leren kennen.. en hoe idioot het ook mag klinken… dankbaar voor een select aantal Facebook vrienden.
Grappig eigenlijk he.. mensen die je nooit hebt ontmoet in het normale leven, waar je dan zo’n enorme connectie mee kan hebben.. heel vreemd.. maar ik ben er heel erg blij mee.
Vorig jaar had ik me voorgenomen meer live contact te gaan ondernemen zo links en rechts, en daar is geen bal van terecht gekomen.. dus dat ga ik me het komend jaar weer voornemen en nu opschrijven (en ook daadwerkelijk ook doen!)
Zo.. m’n vingers hebben alweer een veel grotere afstand over het toetsenbord afgelegd dan oorspronkelijk de bedoeling was.. maar ik hoop dat je de hoofdboodschap begrijpt.. laat je niet gek maken door je eigen hoofd 😉🙏
